Już, już jestem..... już piszę.....choć wiele do opoaiadania nie mam. Ostatni tydzień siedziałam nad książką- tak naprawdę siedziałam i stukałam do póżna. Kilka stron powstało, takich nawet , nawet, że niewiele będzie do poprawiania. Widzę teraz coraz bardziej- ile daje wena..., że jak się coś tam w środku zaświeci, to literki same sobie miejsce na klawiaturze znajdują i Gogol nawet myśleć niewiele musi.

Brrrrrr, zimno... jesień idzie i już się przeprosiłam z wełnianym swetrem, a kurtę przygotowałam na zawiezienie do pralni. Nawet japonki poszły w kąt i wyciągnęłam jakieś tam kozaki... dobrze, że to tylko kilka tygodni, a w zasadzie za parę dni Grecji, więc luft się poprawi.

Przyznam, że miałam coś tam na bloga w weekend skrobnąć, ale niestety mięliśmy bardzo bezowocne umysłowo 2 dni, bo od soboty balowaliśmy. Tak obejmując w całości czas imprezy, to osiągnęliśmy niebywały wynik- 30 godzin z przerwą 4-godzinną na sen!!! No..., nie ma się czym chwalić...., ale nie zdarza się to często. Rozrywki w życiu są potrzebne, ułańska fantazja też nikomu nie zaszkodziła oprócz ułanów, więc w sumie nawet kac nie taki straszny, bo warto było.

Teraz już spokojnie zaczęliśmy tydzień- poniedziałek się nie liczy, bo trzeba było kurację stosować. Od dziś bierzemy się w garść i …. jedziemy do Sigi i Joli na dzika!!!... Tym razem na pewno będzie bezpiecznie, z zapiętymi pasami i nie do rana...

...no kurde, naprawdę nic się nie wydarzyło...poza ciągłymi zakupami na jacht i wydawaniem kasy na naszą kochaną łódeczkę... w portfelu ubywa, a bagażu do Nowej Zelandii przybywa!

...acha.... udało mi się znowu kilka deko zrzucić...

Gogol

Jak tak pada, to się mi odechciewa wszystkiego... a dziś właśnie leje! I to tak leje, że świata przez okno nie widać...

I jak tu być szczęśliwym, skoro wokoło szarość, mokro, niebo ani, ani błękitne i skarpety na nogach... zimowe prawie!!! Ludzie też nastrojeni pogrzebowo, do pracy chęci nie ma...- to nie dziwne, ale żeby nawet marudzić w wolnym czasie, w czasie relaksu..., no tak tylko, że relaks to też żaden przy 15 stopniach.

Koniec marudzenia... przed nami Grecja, potem Nowa Zelandia, a potem reszta Świata. Perspektywa niezła, choć trochę szkoda zostawiać tutaj Wszystkich. Pozostaną tylko telefony, Skype i maile... Będziemy opowiadac o Naszym Świecie i słuchać o Waszym..., łezka w oku się kręci, że znowu będziemy daleko....

Czasem się zastanawiam- w takie dni jak dziś- czy Warto? ...ale chyba warto, bo z kanapy w Essen nie da się zobaczyć tego, co widać z pokładu SANNY!!!

W Nowej Zelandii czaka na nas Caroline, Wayne, Ala , Sławek, dziewczynki, cała ekipa Fringsa i Sharon i Bryan z mariny... my też się cieszymy, że ich zobaczymy..., tylko, że to tak daleko....

Teraz już koniec marudzenia na poważnie... w garść się trzeba wziąć, bo pesymizm, to nie moja natura.

Jeszcze sporo Oceanów i Mórz przed nami, lądów, ludzi, przygód, emocji... tak, tak... chcemy tego!!! A mieć wszystkiego się nie da..., albo rybki, albo akwarium (moję święte powiedzenie).

Tak więc z uśmiechem na ustach idę smażyć Tomaszkowi placki kartoflane, bo głodny. A dla siebie mam pyszną dietetyczną zupkę jarzynową- idealna na odchudzanie..., albo nie, tego słowa mi raczej nie wolno używać...- uważam na to, co jem, a jem wszystko, oprócz potraw smażonych i fast-foodów. Wszystko, byle w ciągu dnia nie przekroczyć 1000 kalorii.. ale to już inna historia.

Gogol

Życie jest piękne.... jak jest ciepło... 30 stopni znaczy, jak wokoło rosną palmy, jak ludzie się do siebie szczerze uśmiechają i jak biorą ryby... reszta, to szczegóły, które w zasadniczy sposób na moje życie nie wpływają. Piszę „na moje”, bo Tomaszek pewnie w tej definicji coś by pozmieniał i kilka punktów dołożył.

Cudów do szczęścia nie trzeba, a tylko wielu z nas sobie wmawia, że auto, że dom, że plazma na ścianie, że nowa kiecka Prady, albo torebka Hermesa. Do tego jeszcze nowy Ipod, wakacje na Mauritiusie, koniecznie sprzątaczka i ogrodnik... marzenie 90 procent populacji.... żałosne!!!

Może to i fajnie wygląda, tak krótko, na chwilę wielu z nas by tak chciało..., a ja chyba nie..., no może poza tą torebką....

Wolę nie mieć telefonu, auto też niekoniecznie- na pokład się nie zmnieści, dom mam- pływający i sama go sprzątam, a ta jedna doniczka z pietruszką bez ogrodnika też nie zmarnieje. Tomaszek dogląda roślinek i szczęście nasze kwitnie!!!

Tak mnie teraz naszło na takie przemyślenia, bo zbliża się czas wyjazdu i powrotu do normalnego życia. Znowu będzie blisko natury!

Ostatni miesiąc minął dośc intensywnie. Tomaszka operacja poszła dobrze, wszystko się zrosło, a blizna została niewielka. Potem był mój wypad do Beaty, do Cannes-lans i relaks, ale życie to nie dla mnie. Potem wielkie wydarzenie- Jubileusz firmy naszego Sigi- cały tydzień przygotowań, a potem kilka godziń zabawy i znowu 2 dni sprzątania... zabawa była przednia!!!

Teraz już bardzo spokojnie nastrajamy się na Nową Zelandię- acha, jeszcze pod koniec września 2 tygodnie w Grecji nas czekają- Martin prosił o pomoc, to trzeba pomóc.

O tym, że robi się zimno tak na dobre, to wszyscy wiedzą i czują, tylko, że Wy z tym musicie żyć, a my ruszamy do LATA!!!

Gogol